Τρίτη 15 Ιούλη 2008
Καραμπινάτος οπορτουνισμός
«Είναι γεγονός ότι η μεγάλη οικονομική κρίση απαιτεί θαρραλέα μέτρα και τομές που να ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα. Ολες οι ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να συναινέσουν σε ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων προς αυτή την κατεύθυνση». Αυτός είναι ο πρόλογος άρθρου στην πρώτη σελίδα της κυριακάτικης «Αυγής», το οποίο υπογράφει ο Αγγελος Τσέκερης, με τον τίτλο «Σφίξανε οι ζέστες».
Ορισμένες προτεινόμενες απ' τον ίδιο τέτοιες μεταρρυθμίσεις είναι: «Η πλήρης κατάργηση των σωστικών μέσων από τα πλοία προσκρούει σε κατεστημένες ιδεοληψίες. Ζούμε όμως στην εποχή του εύλογου ρίσκου. Η μεγάλη πρόκληση είναι η μεταφορά της ευθύνης διάσωσης από το πλοίο στον ίδιο τον επιβάτη (...). Κάθε επιβάτης μπορεί να κουβαλάει στις αποσκευές του ένα ατομικό σετ σωστικών μέσων (...). Οι επιβάτες μπορούν να "αγοράζουν" υπηρεσίες διάσωσης από το πλοίο καταβάλλοντας μια πρόσθετη επιβάρυνση στο εισιτήριο».
Ακόμα: «Χιλιάδες ανθρωποώρες χάνονται σε καθυστερήσεις στα φανάρια. Η πρόκληση της ανταγωνιστικότητας επιβάλλει ένα πιο ευέλικτο σχέδιο. Θα μπορούσαν φέρ' ειπείν οι σηματοδότες των πεζών να είναι μονίμως πράσινοι, ταυτόχρονα με τους σηματοδότες των αυτοκινήτων (...). Το σύστημα αυτό (...) μεταφέρει την ευθύνη της διέλευσης μιας λεωφόρου στον ίδιο τον πολίτη».
Και: «Σε κάθε στάση το λεωφορείο να αδειάζει εντελώς και στη συνέχεια να ξαναγεμίζει με όσους καταφέρουν να μπουν σ' αυτόν. Ισες ευκαιρίες για όλους και για όσους είναι μέσα και για όσους θέλουν να μπουν. Είναι απαράδεκτο κάποιες βολεμένες μειοψηφίες να απαιτούν να χρησιμοποιούν αποκλειστικά τα δημόσια μέσα μεταφοράς (και πολλές φορές καθιστοί) την ώρα που άλλος κόσμος περιμένει στον ήλιο».
Αυτό το άρθρο δημοσιεύεται στην «Αυγή». Κι αναγγέλλεται απ' την πρώτη της σελίδα. Πράγματι οι ζέστες σφίξανε, αλλά κρυάδες τέτοιου είδους δεν ενδείκνυνται για να δροσιστεί το αναγνωστικό κοινό. Αν τολμήσουν να πουν πως έκαναν χιούμορ, πράγμα που δε φαίνεται πουθενά στο άρθρο, θα 'ναι και η πιο άμεση ομολογία του οπορτουνισμού, που, από τη μια, τα λέει με έναν τρόπο και, από την άλλη, διατηρεί την πόρτα ανοιχτή για να μπορεί να ξεφύγει με άλλον τρόπο...
ΑΥΓΗΣφίξανε οι ζέστες,
Ένα χειροπιαστό παράδειγμα είναι η ακτοπλοϊα μας. Αγκυλώσεις, καθυστερήσεις και συντηρητικές νοοτροπίες, τον εμποδίζουν να λειτουργήσει σύμφωνα με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Και ειδικά στα μέσα διάσωσης, όπου δαπανώνται τεράστια ποσά για προμήθεια και συντήρηση ενός υλικού (βάρκες, σωσίβια κ.λπ.), τα οποία δεν χρησιμοποιούνται σχεδόν ποτέ. Πρόσθετο κόστος είναι βεβαίως η υποχρέωση ανανέωσης του υλικού αυτού, αλλά και οι ασκήσεις διάσωσης, που καθυστερούν αδικαιολόγητα τα δρομολόγια και επιβαρύνουν τις εταιρείες σε καύσιμα.
Η πλήρης κατάργηση των σωστικών μέσων από τα πλοία, προσκρούει σε κατεστημένες ιδεοληψίες. Ζούμε όμως στην εποχή του εύλογου ρίσκου. Η μεγάλη πρόκληση είναι η μεταφορά της ευθύνης διάσωσης από το πλοίο και την εταιρεία στον ίδιο τον επιβάτη.
Το νέο σύστημα διάσωσης, που η χώρα μας έχει αναλάβει να προωθήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τρεις πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας, είναι η ατομική ευθύνη. Κάθε επιβάτης μπορεί να κουβαλάει στις αποσκευές του ένα ατομικό σετ σωστικών μέσων (σωσίβιο, σφυρίχτρα, φακός, φωτοβολίδες κ.λπ.), που να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις του. Έτσι τα μέσα διάσωσης προσαρμόζονται με ευέλικτο τρόπο στον άνθρωπο, μακριά από την ισοπέδωση και την ομογενοποίηση. Ο δεύτερος πυλώνας είναι η επικουρική διάσωση. Οι επιβάτες μπορούν να "αγοράζουν" υπηρεσίες διάσωσης από το πλοίο σε ώρα ανάγκης καταβάλλοντας, εάν το επιθυμούν, μια πρόσθετη επιβάρυνση στο εισιτήριο. Έτσι το εισιτήριο παραμένει χαμηλότερο αφού το κόστος των σωστικών μέσων αποτελεί πλέον επιλογή του επιβάτη, γεγονός που μας οδηγεί σε ένα πιο ευέλικτο και βιώσιμο μοντέλο. Τέλος, ο τρίτος πυλώνας είναι ο κοινωνικός. Τα πλοία θα είναι υποχρεωμένα να παρέχουν ένα μίνιμουμ επίπεδο ασφάλειας σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, προσφέροντας στις ευπαθείς ομάδες πρόσβαση σε ξύλινες σανίδες ή κάτι αντίστοιχο. Η αναλογία με το ασφαλιστικό είναι προφανής.
Ένας άλλος τομέας στον οποίο χρειάζονται παρεμβάσεις, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, είναι το κυκλοφοριακό. Με το σημερινό σύστημα, αποτέλεσμα παθογένειας άλλων εποχών, χιλιάδες ανθρωποώρες χάνονται σε καθυστερήσεις στα φανάρια. Πολλές φορές, εκατοντάδες αυτοκίνητα σταματούν για να περάσει μόνο ένας άνθρωπος. Η πρόκληση της ανταγωνιστικότητας επιβάλλει ένα πιο ευέλικτο σχέδιο. Θα μπορούσαν φερ' ειπείν οι σηματοδότες των πεζών, να είναι μονίμως πράσινοι, ταυτόχρονα με τους σηματοδότες των αυτοκινήτων. Το σύστημα αυτό (θα μπορούσε να ονομαστεί "Περισσότερο πράσινο για όλους - περισσότερη ελευθερία επιλογής"), μειώνει την κρατική παρέμβαση πάνω στο κυκλοφοριακό. Αυξάνει την ευελιξία και την ανταγωνιστικότητα τόσο των πεζών όσο και των αυτοκινήτων και μεταφέρει την ευθύνη της διέλευσης μιας λεωφόρου στον ίδιο τον πολίτη, αντί να τον αφήνει να επαναπαύεται στην κρατική μέριμνα και να επιβαρύνει τους φορολογούμενους με κεντρικά συστήματα διαχείρισης της κυκλοφορίας. Οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, που στερούνται των απαιτούμενων δυνατοτήτων να περάσουν τον δρόμο, θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν σε προγράμματα ασφαλούς διέλευσης, χρηματοδοτούμενα από ευρωπαϊκά κονδύλια ή από κοινωνικούς πόρους οι οποίοι σήμερα διατίθενται με αντιπαραγωγικό τρόπο (π.χ. για επιδόματα ανεργίας). Μια άλλη σκέψη θα ήταν να παραχωρηθεί η διαχείριση κάποιων διαβάσεων σε ιδιωτικές εταιρείες, που να εγγυώνται την ασφαλή διέλευση των πεζών έναντι ενός λογικού αντιτίμου.
Τέλος, οι δημόσιες συγκοινωνίες θα μπορούσαν να αλλάξουν προσανατολισμό και να γίνουν παραγωγικότερες, χωρίς να επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός τους και χωρίς να αυξηθεί το εισιτήριο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν σε κάθε στάση το λεωφορείο αδειάζει εντελώς και στη συνέχεια να ξαναγεμίζει με όσους καταφέρουν να μπουν σε αυτό. Ίσες ευκαιρίες για όλους, και για όσους είναι μέσα και για όσους θέλουν να μπουν. Είναι απαράδεκτο κάποιες βολεμένες μειοψηφίες να απαιτούν να χρησιμοποιούν αποκλειστικά τα δημόσια μέσα μεταφοράς (και πολλές φορές καθιστοί) την ώρα που άλλος κόσμος περιμένει στον ήλιο. Η κατάργηση της μονιμότητας των επιβατών και η ενθάρρυνση της ανταγωνιστικότητας ανάμεσά τους θα μας οδηγούσε σε πιο ευέλικτο σύστημα συγκοινωνιών, ενώ θα αύξανε σημαντικά τον αριθμό μεταφερόμενων επιβατών ανά δρομολόγιο λεωφορείου, χωρίς να επιβαρύνεται ο φορολογούμενος.
Απέναντι σε τέτοιο σαφές και συγκεκριμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων οφείλει να τοποθετηθεί με ρεαλισμό και η αριστερά, αντί να παραμένει προσκολλημένη στα λενινιστικά πρότυπα, μελετώντας τη μετεξέλιξή της σε κόμμα επαγγελματιών επαναστατών και την έκδοση πανρωσικής εφημερίδας.
5 σχόλια:
xaxaxaxxaxaxaxxaxaxxxaxaxaxaxoaxoaoxaox
xaoxoaxoaoxaoxaoxoaxoaoxaoxaoxoax
axoaxoaoxaoxaoxaoxoaxoaxoaxoaxo
eleos
eleos
eleos
eleos
eleos
eleos.
E...καλά!!! Κοιτάξτε γι αυτό και στο δικό μου Μπλογκ: http://astyanaktas-astyanaktas.blogspot.com/2008/07/blog-post_2930.html
μα τι εγινε?? τι εγραψαν γιαυτο?
nai kala poso karagiozides eiste aristeroi me enan apo tous pio plousios arhigous kommaton!!!
η βλακεια σε ολο της το μεγαλειο!!!!!!!!! τι δουλεια εχει το κκε ρε βλακα με την αυγη του συνασπισμου???????
Δημοσίευση σχολίου