Εξαιρετικές παρεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν και χρήσιμα συμπεράσματα εξήχθησαν στην προχθεσινή εκδήλωση του Τμήματος Εργαζομένων της Νεολαίας ΣΥΝ και του Τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΝ υπό τον τίτλο «Οι εργασιακές σχέσεις στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η περίπτωση της flexicurity». Η εκδήλωση έγινε στον ιστορικό χώρο του Συλλόγου Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος της οδού Σίνα, χώρος ο οποίος, όπως φρόντισε να μας πληροφορήσει ο συντονιστής της συζήτησης Σωτήρης Σιώκος αποτέλεσε διαχρονικά κέντρο ποικίλων αγωνιστικών δράσεων (αντικατοχικών, συνδικαλιστικών κ.ά. ).
Χαιρετίζοντας την εκδήλωση εκ μέρους της Π.Γ. του ΣΥΝ, ο Δ. Στρατούλης, σημείωσε τη κρισιμότητα και τη χρησιμότητα τέτοιων εκδηλώσεων αφού παρόλο που οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις ακολουθούν νομοτελειακά τις αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές, οι μορφή των εργασιακών σχέσεων δεν είναι κάτι το νομοτελειακό από τη στιγμή που εξαρτάται από τον συνεχώς μεταβαλλόμενο συσχετισμό δύναμης. Στο ίδιο κλίμα, ο Δήμος Τσακνιάς, εκπροσωπώντας την Γραμματεία του ΣΥ. ΡΙ. ΖΑ. , επέστησε την προσοχή στην ανάγκη να περάσει η Αριστερά γρήγορα από τη φάση της περιγραφής στην φάση της διεξόδου. Παραλληλίζοντας την κατάσταση στα εργασιακά με το μυθιστόρημα του Marques «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», εντόπισε την προ 20ετίας ολιγωρία της Αριστεράς όταν θεωρούσε τις νεότευκτες νεοφιλελεύθερες εργασιακές επιλογές περισσότερο ως προπαγάνδα παρά ως πραγματικό κίνδυνο.
Στην πρώτη θεματική της εκδήλωσης, «ο ρόλος των Διεθνών Οργανισμών στη διαμόρφωση του οικονομικού περιβάλλοντος για αλλαγές στην αγορά εργασίας», ο Γιάννης Μηλιός, καθηγητής στο Ε.Μ.Π., αφού έκανε μια αναδρομή στις λειτουργικές μεταλλαγές σημαντικών Διεθνών Οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, ο ΠΟΕ, η Διεθνής Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμίο, σημείωσε ότι η μετάβαση των Κρατών- Μελών τους από τις προστατευτικές εργατικές πολιτικές στις ακραίες πολιτικές της αγοράς ήταν αυτή που διαμόρφωσε τον σύγχρονο χαρακτήρα όλων αυτών των διεθνών Οργανισμών και όχι το αντίστροφο. Συμπέρανε έτσι ότι καταρρέει το άλλοθι πολλών κυβερνήσεων που προφασίζονται ότι οι εργασιακές πολιτικές που ασκούν είναι αποτέλεσμα διεθνούς εξαναγκασμού και όχι δική τους επιλογή.
Από την πλευρά του ο Άρης Καζάκος, καθηγητής Εργατικού Δικαίου στο Α.Π.Θ. κατέδειξε τη σχέση de facto και de iure απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Χαρακτήρισε ως βασικούς πυλώνες «de iure» νεοφιλελεύθερης εργατικής πολιτικής τον αναπτυξιακό νόμο του 1990, τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης. το νόμο για την δανεισμένη εργασία, η άρση της συλλογικής αυτονομίας στη ΔΕΚΟ με νόμους μου υποκαθιστούν τις συλλογικές συμβάσεις. Παράλληλα υπογράμμισε ότι η de facto αλλαγές είναι πολύ πιο εύκολο να επέλθουν αφού η ένταση της αντίθεσης των γενεών (διαχωρισμός εργαζομένων) αυξάνεται, η συλλογική διαπραγμάτευση υποχωρεί όλο και περισσότερο υπέρ της ατομικής και το διευθυντικό δικαίωμα υποκαθιστά όλο και περισσότερο την συλλογική αυτονομία. Την στιγμή που το αμερικάνικο μοντέλο του «hire and fire» («προσλαμβάνω- απολύω») παγκοσμιοποιείται, η de facto ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων καθίσταται αναπόφευκτη.
Στην σχετική νομολογία του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αναφέρθηκε η Ελένη Διονυσοπούλου, νομικός και μέλος του τμήματος εργαζομένων της Νεολαίας του ΣΥΝ, εξηγώντας τη σημασία της και τη συμβολή της στην διαμόρφωση των ευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων εργατικών επιλογών. Ανατρέχοντας σε περιπτώσεις μεταφοράς επιχειρήσεων μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών, ανέφερε αποφάσεις του ΔΕΚ με βάσει τις οποίες κηρύσσονται απαράδεκτα πολλά μέσα συλλογικής άμυνας (απεργία κτλ) όταν αυτά αντιπαρατίθενται στην ελευθερία της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Επίσης παρουσίασε μέσα από τη νομολογία του ΔΕΚ την σκλήρυνση της στάσης της Ε. Ε. απέναντι στις συνδικαλιστικές ελευθερίες των ευρωπαίων εργαζομένων.
Στην τελευταία θεματική, «ευελεξία και ασφάλεια (flexicurity), έννοιες συμφιλιώσιμες ή ανταγωνιστικές;», ο καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Γιάννης Κουζής, εντοπίζοντας την εργασιακή ευελιξία σε διάφορους τομείς (μορφές εργασίας, χρόνος εργασίας, τρόπος αμοιβής, απολύσεις και πολλά άλλα), αμφισβήτησε την δυνατότητα ισορροπίας μεταξύ των δύο εννοιών. Τόνισε χαρακτηριστικά , αφού παρουσίασε παραδείγματα χωρών όπου έγινε προσπάθεια «συμφιλίωσης» (π.χ. Δανία) ότι η μερική απασχόληση δεν μπορεί να τελεί σε αναλογία με την πλήρη αφού έχει πιο εντατικοποιημένους ρυθμούς και άλλα χαρακτηριστικά. Η ευέλικτη εργασία δεν έχει ανάλογη μεταχείριση με την πλήρη αφού δεν απολαμβάνει των ανάλογων δικαιωμάτων.
Στην συζήτηση παρενέβησαν συνδικαλιστές όλων των βαθμίδων, νέοι/-ες εργαζόμενοι/-ες, καταθέτοντας ο καθένας τις απόψεις και τα βιώματά του από τους εργασιακούς και συνδικαλιστικούς τους χώρους.
Η συζήτηση συνεχίζεται
στις 11 Ιουνίου,
18:00
στο Ξενοδοχείο Acropol, Πειραιώς 1
στην εκδήλωση που διοργανώνουν το τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής του ΣΥΝ και η Νεολαία ΣΥΝ
με θέμα:
«Επισφαλείς και ευέλικτες μορφές εργασίας.
Επιπτώσεις στις γυναίκες και στους νέους»
με εισηγητές
τον Γιάννη Κουζή,
τη Λίτσα Δουδούμη, υπεύθυνη του Τμήματος, μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
και ο Κώστας Ζαχαριάδης, μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ.
Ρεπορτάζ: Βαγγέλης Γέττος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου