«Δικαιώματα πεζών »

Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό χάρτη των δικαιωμάτων του πεζού (ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την 12/10/1988), ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σε ένα υγιές περιβάλλον και να απολαμβάνει ελεύθερα τους δημόσιους χώρους μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τη σωματική και ψυχική του υγεία.

Στην Αθήνα όμως αλλά και στην περιφέρεια, η καταπάτηση των χώρων των πεζών τείνει να γίνει ενδημική. Πεζοδρόμια και πεζόδρομοι καταλαμβάνονται από οτιδήποτε μπορεί να τα κάνει αδιάβατα ή και επικίνδυνα, όπως η παράνομη στάθμευση, βιαστικά μηχανάκια, εμπορεύματα καταστημάτων και «περιπτέρων-super market», επεκτάσεις τραπεζοκαθισμάτων, διαφημιστικές κατασκευές κλπ., κτλ.

Η κυκλοφορία των πεζών, εάν γίνεται, γίνεται μετ΄ εμποδίων. Για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, για ανήλικους και ηλικιωμένους , η ταλαιπωρία είναι αφάνταστη. Οι ελεύθεροι χώροι των πόλεων εξακολουθούν να απειλούνται και να περιορίζονται και τα πεζοδρόμια, όπου υπάρχουν, παραμένουν στενά και σε άθλια κατάσταση γεμάτα από εμπόδια , με αποτέλεσμα να ωθούνται οι πεζοί στο οδόστρωμα. Έτσι ο αριθμός των οδικών ατυχημάτων με θύματα πεζούς στην Αθήνα , είναι ο υψηλότερος αναλογικά ανάμεσα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις Η οδική ασφάλεια επικεντρώνεται μόνο στη χρήση της ζώνης ασφαλείας και κράνους.

Ενώ οι πεζοί αποτελούν το κύριο συστατικό της οργάνωσης της κυκλοφορίας στην πόλη και όχι το δευτερεύον στοιχείο της κυκλοφορίας έναντι των τροχοφόρων, η πολιτεία με το υπουργείο «περιβάλλοντος» και τα άλλα συναρμόδια υπουργεία , σχεδιάζουν με κυρίαρχο στόχο την εξυπηρέτηση του ΙΧ , χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες των πεζών (όπως συνέβη π.χ. στην περίπτωση του κόμβου των Αμπελοκήπων). Η ποδηλασία ενισχύεται μόνο στα λόγια, ενώ ακόμα και οι ελάχιστοι χώροι που συμβολικά αφιερώνονται σ΄ αυτήν, επιχειρείται να εξασφαλιστούν εις βάρος των χώρων των πεζών αντί των αυτοκινήτων.